Καθώς σήκωσα το καπάκι του δοχείου όπου φτιάχνω το βιολογικό μου λίπασμα, η μύτη μου δέχτηκε την επίθεση της έντονης οσμής της αποσυντεθημένης τροφής. “Σκυλοβρομάει!” είπα και τραβήχτηκα πίσω. Ύστερα, μια εσωτερική φωνή μου θύμισε: “Πρέπει να βρομάει”. Φυσικά και πρέπει. Αν η αποσυντεθημένη τροφή δεν ήταν απωθητική, τότε μπορεί να την τρώγαμε και να αρρωσταίναμε. Η δυσάρεστη οσμή είναι ο τρόπος με τον οποίο η φύση μας κρατάει μακριά από κάτι που θα μπορούσε να μας βλάψει.
Αλλά και στη ζωή επίσης η φύση προσπαθεί να μας απωθήσει από εκείνο που μας βλάπτει. Όποτε βιώνουμε πόνο, ανταγωνισμό ή απογοήτευση, το σύμπαν μας στέλνει το μήνυμα: “Δεν είναι αυτός ο τρόπος που πρέπει να το κάνεις. Δοκίμασε άλλον”.
Εμείς οι άνθρωποι κάποιες φορές υπομένουμε μυρωδιές σαπίλας για πολύ καιρό, για ένα σωρό λαθεμένους λόγους. Πολλοί από μας ανεχόμαστε συμπεριφορές εξάρτησης, υποτιμητικές καταστάσεις εργασίας και βλαβερές συνθήκες υγείας, που μας υπονομεύουν κάθε φορά που συμμετέχουμε σ’ αυτές. Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είναι ανωτερότητα να υπομένουμε τον πόνο, ότι “κάποια μέρα ο σύντροφος μου θα αλλάξει” ή “την άλλη βδομάδα θα μιλήσω στο αφεντικό μου”. Στο μεταξύ αρνιόμαστε το μήνυμα που προσπαθεί να μας δώσει το σύμπαν: “Κάν’ το διαφορετικά για να είσαι ευτυχισμένος και υγιής”.
Αν ένα ποντίκι μάθει να περνάει μέσα από ένα εργαστηριακό λαβύρινθο για να πάρει ένα κομματάκι τυρί και ύστερα σταματήσουν να το ανταμείβουν με τυρί, τότε θα περάσει ορισμένες φορές ακόμα το λαβύρινθο, αλλά σύντομα θα διαπιστώσει πως δεν υπάρχει πια ανταμοιβή για το ταξίδι του.
Αντίθετα από το ποντίκι, εμείς μπορεί να φτάσουμε στο αδιέξοδο ενός λαβυρίνθου πολλές φορές και κάθε φορά να ελπίζουμε πώς με κάποιον τρόπο το τυρί θα είναι εκεί. Το αληθινό τυρί βρίσκεται όταν τιμούμε τον εαυτό μας ζώντας στο φως. Πρέπει να πούμε την αλήθεια για τον πόνο μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να απελευθερωθούμε απ’ αυτόν. Υπάρχει πάντα ένας καλύτερος τρόπος. Αγάπα τον εαυτό σου αρκετά ώστε να τον διεκδικήσεις.
